Xmas version: Ό,τι έμεινε.

Για κάθε μια χρονιά που μεγαλώνουμε εμείς, τα Χριστούγεννα μικραίνουν κι από λίγο. Στις ιδέες μας και στις συνήθειές μας. Και ποτέ πια δεν θα είναι εκείνη η γιορτή που, φορώντας τις πυτζάμες, κρυφοκοιτούσαμε αν ήρθε ο Άη-Βασίλης ή αν άργησε φέτος.

Θα είναι όμως τόσα άλλα τα Χριστούγεννα, που θα μεγαλώνουν κι αυτά μαζί μας, χρόνο με το χρόνο. Θα είναι το πατρικό μας στολισμένο, με ένα πολύ μεγάλο δέντρο που μόνο ο μπαμπάς φτάνει την κορυφή του, θα είναι η κουζίνα η γεμάτη γλυκά, θα είναι τα αδέρφια μας που μεγάλωσαν και γυρίζουν σπίτι τα χαράματα, θα είναι οι φίλοι μας που θα παίρνουν τηλέφωνα για τα χρόνια πολλά, θα είναι οι φίλοι μας που θα έρχονται για καφέ και κέικ δίπλα στο τζάκι, θα είναι όλοι μας οι αγαπημένοι που θα θέλαμε να τους χωρέσουμε όλους σε μια αγκαλιά τα Χριστούγεννα.

Μα πίσω και πριν από όλα θα είναι εκείνα τα τεράστια οικογενειακά τραπέζια της μαμάς, τα πάντα πλούσια, τα πάντα άψογα διακοσμημένα, με τις κόκκινες μεγάλες πετσέτες, τα κρυστάλλινα ποτήρια του κρασιού και τα λευκά γιορτινά τραπεζομάντηλα. Εκείνα που πάνω τους πέφτουν όλες οι ευχές του χρόνου και μένουν εκεί μέχρι τον επόμενο χρόνο, ή μέχρι να γίνουν πραγματικότητα.

Στο σπίτι μας είμαστε τυχεροί να έχουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο τραπέζι κάθε Χριστούγεννα, το οποίο, επιμελώς, ετοιμάζει η Γωγώ (η μεγαλειότητά μου, ντε) και επιβλέπει η μαμά (σε πλήρη αντιστροφή ρόλων). Η Γωγώ, όμως, ως γνωστόν, είναι φύσει υπερβολικός άνθρωπος, με εντελώς αχόρταγο μάτι και η σχέση της με την ποσότητα δεν είναι καθόλου καλή. Συνεπώς, η επόμενη μέρα, είναι η μέρα αξιοποίησης όλου του φαγητού που έμεινε, ώστε να γίνει κάτι άλλο που θα το φάμε εξίσου εύκολα.

Φέτος, λοιπόν, με την γαλοπούλα/κοτόπουλο που ξέμεινε στο ψυγείο, είπα να μην εξαντλήσω τη φαντασία μου και έκανα μια αγαπημένη τάρτα που συχνά πυκνά βρίσκει κανείς στην κουζίνα μου.

Σημειωτέον, πάντα σε πλήρη αντιστροφή ρόλων, η τάρτα μετετράπη σε τάρτα-εκπαιδευτική τηλεόραση, καθώς ο σκοπός της ήταν να μάθει να την φτιάχνει και η μαμά, η οποία με περισσό ζήλο παρακολουθούσε και βοηθούσε. (Δεν πρόκειται να την κάνει ποτέ, μεταξύ μας.)

Η τάρτα λοιπόν με κοτόπουλο/γαλοπούλα και πράσο έχει ως εξής:

Φτιάχνουμε, με όλη μας την αγάπη, μια βασική ζύμη τάρτας (που μας κάνει για γλυκιά και αλμυρή τάρτα) που για να γίνει  χρειάζεται:

150 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου

250 γραμμάρια άλέυρι

1 κουτ. γλυκού αλάτι

1 κουτ. γλυκού ζάχαρη

1 αυγό

2 κουτ. σούπας κρύο γάλα.

Με τα δάχτυλά μας ενώνουμε το βούτυρο με το αλεύρι μέχρι να γίνει όλο μας το μίγμα τρίμματα, ρίχνουμε το αυγό, το αλάτι και τη ζάχαρη, συνεχίζοντας την ένωσή τους και τέλος προσθέτουμε το γάλα, το οποίο θα ομογενοποιήσει τη ζύμη. Μόλις γίνει ένα μπαλάκι συμπαγές την τυλίγουμε με μεμβράνη και την βάζουμε ψυγείο για μισή ώρα ή και λίγο παραπάνω, ώσπου να ετοιμάσουμε τη γέμιση.

Μετά από μισή ώρα βγάζουμε από το ψυγείο την ζύμη, την ανοίγουμε σε φύλο μισού χιλιοστού, το στρώνουμε σε βουτυρωμένο σκεύος είτε ταρτιέρα είτε ταψάκι το τρυπάμε καλά σε πολλά σημεία με ένα πιρούνι για να μην φουσκώσει και το βάζουμε να ψηθεί για 25 λεπτά στον αέρα στους 180 βαθμούς. Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα φουσκώσει η βάση της τάρτας την καλύπτουμε με λαδόκολλα ή αλουμινόχαρτο και τη γεμίζουμε καλά, σε όλη την επιφάνεια, ή με τα ειδικά βαρίδια που υπάρχουν στην αγορά για αυτό το σκοπό ή με κάποιο ρεβίθι ή φασόλι που έχουμε σπίτι,  και την ψήνουμε έτσι.

Η γέμιση μας κατά βάση αποτελείται από τα εξής:

3 πράσσα ψιλοκομμένα

1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

10 κουταλιές της σούπας μπεσαμέλ/ 1 φακελάκι έτοιμης μπεσαμέλ (όχι πολύ πηχτή)

Το κοτόπουλο/γαλοπούλα που μας έμεινε κομμένο σε μικρά κομμάτια

Δυόσμο

Τυρί κατά βούληση (εγώ βάζω μια ωραία γραβιέρα και ένα μαλακό κίτρινο συνήθως)

Αλάτι και πιπέρι

Μόλις σοτάρουμε το κρεμμύδι και τα πράσα τόσο ώστε να γυαλίσουν καλά, ανακατεύουμε όλα μας τα υλικά μαζί και η γέμιση είναι έτοιμη.

Γεμίζουμε την ήδη ψημένη βάση της τάρτας και βάζουμε στον φούρνο για να λιώσει το τυρί που έχουμε ρίξει από πάνω και να πάρει χρώμα. 10 λεπτά στις αντιστάσεις είναι αρκετά.

Την αφήνουμε να κρυώσει τουλάχιστον για ένα τέταρτο πριν την κόψουμε, αλλιώς κινδυνεύουμε να την φάμε με κουτάλι!

Εγώ τη σερβίρω σαν ορεκτικό αλλά και σαν κυρίως πιάτο νομίζω θα ήταν μια χαρά.

Καλή επιτυχία, καλή όρεξη και καλά εορταστικά τραπέζια που μας γεμίζουν χαρά με ό,τι έμεινε απ’ αυτά.