Ραβιόλι για καλό καλοκαίρι.

   Έχω πολύ καιρό που σας έχω παρατήσει και ομολογουμένως η τελευταία μου ανάρτηση δεν ηταν κι η πιο ευχάριστη του κόσμου. Από τότε, σας εκμυστηρεύομαι, ότι τις πήρα λίγο με κακό μάτι τις αναρτησεις και τις παραμέρισα.

   Πάνε όμως αυτά, πέρασαν, και, πιστή στο κοινό μου, είπα να επιστρέψω, στην ενεργό μαγειρική και συγγραφική δράση μου.

   Μια μέρα λοιπόν, σαν όλες τις υπόλοιπες, αποφάσισα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο να ταίσω 12 ανθρώπους με φρέσκα ραβιόλια. 

Λάθος φίλοι μου. Ραβιόλια φτιάχνουμε για τέσσερις, το πολύ για έξι ανθρώπους. Αλλιώς θα μείνουμε για πάντα στην κουζίνα. Για πάντα. 

    Εγώ παρ' όλ' αυτά είχα πολύ δυνατό μαγειρικό-βοηθητικό team και σε -μόλις- 3 ώρες είχαμε τελειώσει. (Το παν, βέβαια, για το βοηθητικό team, είναι να είναι, πρώτα απ' όλα τα υπόλοιπα, καλή παρέα. Όπως το δικό μου.)

Η πάστα

   Με πολλή χαρά, λοιπόν, μια Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε πάνω από ένα μεγάλο επαγγελματικό μίξερ, βάλαμε πάνω το γάντζο - το εξάρτημα του μίξερ ντε- και ρίξαμε στο αντίστοιχο δοχείο ανακατέματος 100 γραμμάρια αλεύρι και ένα αυγό για κάθε μερίδα πάστας που θέλουμε να βγάλουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα ήδη φρέσκων ζυμαρικών, σας ενημερώνω. Το αφήσαμε να ομογενοποιηθεί μέχρι τελευταίου ίχνους του αλευριού. Σχεδόν στο τέλος του ανακατέματος προσθέσαμε δυο κουταλιές της σούπας νερό για να γίνει η ζύμη λίγο πιο ελαστική.  

Σημείωση 1: Στην περίπτωση που δεν έχουμε μίξερ με γάντζο, ζυμώνουμε ώσπου να δούμε ότι η ζύμη είναι αρκετά μαλακή ή εναλλακτικά ώσπου να δούμε τα χέρια μας να γίνονται πιο φουσκωτά κι από του παγκόσμιου πρωταθλητή bodybuilding. 

Σημείωση 2: Όσο πιο λεπτοκομμένο είναι το αλεύρι μας, τόσο πιο όμορφο το ζυμαρικό. Ας πούμε αν πέσει στα χέρια σας αλεύρι "τύπου 00" να βάλετε αυτό, αλλιως ένα κανονικό σκληρό αλεύρι. 

 Η ζύμη είναι έτοιμη. Την τυλίγετε με μεμβράνη και την διατηρείτε σε υγρό μέρος ή την χρησιμοποιείτε αμέσως, όπως εγώ. 

    Έρχεται η ώρα της μηχανής ζυμαρικών. Βάζετε πάνω το εξάρτημα που ανοίγει φύλλο και παίρνετε ένα κομματι από τη ζύμη περί τα 100 γραμμάρια με σκοπό να το κάνετε ένα ωραίο και λεπτό φύλλο ζυμαρικού. Το ανοίγετε πρώτα λίγο με το χέρι σας και μετά το περνάτε από τη μηχανή πρώτα στη μεγάλη σκάλα και σιγά σιγά στις μικρότερες, ώσπου να κάνετε ένα όμορφο φύλλο. Όσες περισσότερες φορές περάσετε το φύλλο, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα. 

   Ύστερα, απλώνουμε το φύλλο μας πάνω σε αλευρωμένο τραπέζι-πάγκο. Επάνω του απλώνουμε τη γέμισή μας με ένα μικρό κουταλάκι και ανάμεσα στα βουναλάκια της γέμισης αφήνουμε ένα κενό περίπου 3-4 δάχτυλα. Ανοίγουμε άλλο ένα ίδιο φύλλο και το βάζουμε πανω από το πρώτο, πιέζοντας τα φύλλα με τα δάχτυλά μας να κολλήσουν μεταξύ τουε γύρω από το βουναλάκι της γέμισης. Πατάμε καλά τα φύλλα ώστε τα ραβιόλια να μην ανοίξουν στο βράσιμο.
Με ένα κουπ-πατ ή ενα μικρό φορμάκι κόβουμε τα ραβιόλια μας σε όποιο σχήμα και μέγεθος θέλουμε και, ταρατατά τατααααά,  είναι έτοιμα. 
Το μόνο που μενει έιναι 4-5 βράσιμο σε 

Η γέμιση

   Η γέμιση διαφέρει, ανάλογα με το γούστο. Ενδεικτικά εγώ θα σας πω αυτή που συνηθίζω και, φυσικά είναι ανυπέρβλητη. 
250 γραμμάρια ρικότα
100 γραμμάρια μανούρι
50 γραμμάρια πορτσίνι
150 γραμμάρια άσπρα μανιτάρια φρέσκα ή κονσέρβα. 

• Μουλιάζουμε τα πορτσίνι σε νεράκι ή ενα καλό λευκό κρασί (εγώ το προτιμώ), τα στραγγίζουμε πιέζοντάς τα καλά να φύγουν όλα τους τα νερά, αλλιώς θα μας χαλάσουν όλη τη γέμιση, και τα ψιλοκόβουμε σε επξεργασ΄τη τροφίμων ή σε μια μουλινέτα που έχουμε σχεδόν όλοι. 
• Κόβουμε με τον ίδο τρόπο και τα λευκά μανιτάρια.
• Τα φιλοκομμένα, πια, μανιτάρια, τα ανακατεύουμε καλά με τα τυριά μας, βάζουμε αλάτι και πιπέρι κατά βούληση. 

Έτοιμη κι η γέμιση!

Η σάλτσα

  
   Στη συγκεκριμένη γέμιση, πάει πολύ μια εξίσου ανυπέρβλητη σάλτσα, η οποία είναι πολύ απλή και γίνεται ως εξής:
Τσιγαρίζουμε κρεμμύδι και την υπόλοιπη συσκευσία από τα λευκά μανιτάρια σε ένα ωραίο πλατύ τηγάνι, και τα δύο κομμένα σε μικρά κυβάκια, όχι τριμμένα. (Μανιτάρια μπορέιτε να προσθέσετε όσα παραπάνω θέλετε, έως και ολόκληρη συσκευασία των 250 γραμμαρίων.)
Σβήνουμε με το κρασί στο οποίο είχαμε μουλιάσει τα πορτσίνι και τελιώνουμε με κρέμα και λίγη παρμεζάνα. 

Καλό καλοκαίρι, καλή Δευτέρα και καλή όρεξη!

Των φίλων τα σπίτια

Κι εκεί που έγραφα ένα πολύ όμορφο κείμενο να σας "τροφοδοτήσω" σήμερα, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Τα νέα από την άλλη άκρη της γραμμής ήταν πολύ άσχημα, δυστυχώς. 
Οι άνθρωποι γύρω μας χάνονται. Για μας γνωστοί, για κάποιους άλλους φίλοι, για κάποιους άλλους ο κόσμος ολόκληρος. 20 χρονών, 50, 80, δεν έχει και πολλή σημασία. 

Το κείμενο κόπηκε στη μέση, κι η διάθεσή μου να το συνεχίσω επίσης.
Δεν έχει μαγείρεμα σήμερα. Έχει μόνο ευχές για καλά ταξίδια.

Αλλά δεν πειράζει. Σήμερα μη μαγειρέψετε. 
Πάτε στους φίλους σας. Πάρτε τους μια μεγάλη αγκαλιά και πείτε τους πόσο περήφανοι είστε γι' αυτούς και πόσο τους αγαπάτε. Και μετά καθήστε στην τηλέοραση και φάτε σουβλάκια απέξω. 

ΥΓ.: Ο τίτλος ξέμεινε απο το παλιό κείμενο. Αλλά ταιριάζει ακόμα.

Το τραπέζι της Ναταλίας

Kι αφού τελειώσαν οι γιορτές και οι ευχές, ήρθε η επιστροφή στην καθημερινότητα, στην Αθήνα, στις δουλειές μας, «και του χρόνου να ‘μαστε καλά». Ήρθαν οι υποσχέσεις για δίαιτες μπας και γλιτώσουμε τα κιλά των γιορτών (εγώ ακόμη των περσινών γιορτών χάνω, αλλά δεν αγχώνομαι) και οι σαλάτες και τα βραστά κοτόπουλα.

Πριν από όλα αυτά, όμως, εγώ πρόλαβα ένα ακόμα εορταστικό τραπέζι, στο οποίο εκτός από καλεσμένη, κάνοντας πάντα την διαφορά, ήμουν και υπεύθυνη σίτισης των υπόλοιπων δέκα ανθρώπων.

Το τραπέζι θα γινόταν στο σπίτι της Ναταλίας κι η μαμά της είχε την ευγενική καλοσύνη να μας παραχωρήσει την κουζίνα της, την πιο εύχρηστη και μεγάλη και όμορφη κουζίνα που έχω μαγειρέψει ποτέ.

Το Σάββατο, το πρωί, ημέρα του δείπνου, φορτώθηκα τα μαχαίρια μου και τα μπαχαρικά μου κι ανέβηκα ως το Ψυχικό, ψωνίσαμε, κι άρχισε το πάρτυ.

Το μενού ήταν παραπάνω από πλούσιο κι εμείς όλοι παραπάνω από λιχούδηδες, οπότε είχα το περιθώριο να δράσω υπερβολικά, ως συνήθως. Συνεπώς, έφτιαξα δύο σαλάτες, 3 ορεκτικά, ένα ρυζότο για ενδιάμεσο και ένα κυρίως, χωρίς κανένα άγχος. Η κατανάλωση ήταν δεδομένη.

Μέσα σε όλα αυτά, παρότι εγώ θεώρησα ότι το ρυζότο ήταν ο βασιλιάς της βραδιάς, την παράσταση κέρδισε το αγαπημένο Kentucky fried chicken, από το οποίο δεν έμεινε ίχνος ως το τέλος της βραδιάς. 

 

Εντελώς εμπιστευτικά και μεταξύ μας, θα σας πω τη συνταγή του με τα άπειρα μυρωδικά και δοκιμάστε τη, θα είναι άψογη, δεν έχει εναλλακτική. Σημειωτέον, την έχω κάνει αρκετές φορές και κάθε φορά αλλάζω από κάτι, οπότε, για να είμαι ειλικρινής, θα σας πω την δική μου παραλλαγή για κοτοπουλάκια kfc που οι φήμες λένε ότι είναι νόστιμα.

Έχουμε και λέμε:

1-1,5 κιλά κοτόπουλο (στήθος, φτρούγα, μπουτάκι, ότι σας αρέσει)

1 κούπα αλεύρι

2 φλ. γάλα

1 αυγό (χτυπημένο καλά με το γάλα)

1 1/2 κ.σ. θυμάρι

3 κ.σ. ξερό μαϊντανό

1 κ.σ. ρίγανη

1 κ.σ. δενδρολίβανο

1 κ.σ. ξερό φασκόμηλο

1 κ.γ. ξερή μαντζουράνα

2 κ.σ. κρεμμύδι σε σκόνη

1 κ.σ. μουστάρδα σε σκόνη

1 κ.σ. πάπρικα γλυκιά

1 κ.σ. πάπρικα καπνιστή

1 κ.γ. μαύρο πιπέρι

2 κ.σ. σκόρδο σε σκόνη

1 κ.σ. τζίντζερ σε σκόνη

2 κ.σ. καφέ ζάχαρη

1 κ.σ.αλάτι

1 κ.σ. κύβο σε σκόνη της ΚΝΟΡ, κοτόπουλο

1 φακελάκι σούπα ντομάτας σε σκόνη

Βράζουμε το κοτόπουλο για λίγο, 10’–15’, σε αλατισμένο νερό, ώστε με λίγο τηγάνισμα που θα του κάνουμε στο τέλος να είναι καλά ψημένο. Το βγάζουμε από τη φωτιά και το κρυώνουμε.

Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε καλά το αυγό με το γάλα, βάζουμε μέσα το κρύο μισοβρασμένο κοτόπουλο, το κλείνουμε και το αφήνουμε για τουλάχιστον 1 ώρα στο ψυγείο. Όπως σε κάθε μαρινάρισμα, βέβαια,  όσο περισσότερη ώρα τόσο καλύτερα.

Εντωμεταξύ, ρίχνουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά σε ένα δυνατό κόφτη, και τα κάνουμε μία ωραία σκόνη παναρίσματος, ώστε όταν το βγάλουμε από το ψυγείο το κοτόπουλο να το πανάρουμε με τη σκόνη αυτή και αυτό ήταν.

Στη συνέχεια ακολουθούμε την κλασσική αγαπημένη διαδικασία: Τηγάνι, τραπέζι, πιάτο.

Καλή όρεξη και καλή χρονιά! Γεμάτη αγάπη και τραπέζια με φίλους!

Υ.Γ.: Ειδική ευχαριστήρια μνεία στον Αλέξανδρο, επίδοξο μάγειρα, ετών 16 και αδερφό της Ναταλίας, που χωρίς την βοήθειά του όλα τα nuggets θα είχαν γίνει κάρβουνο!

Xmas version: Ό,τι έμεινε.

Για κάθε μια χρονιά που μεγαλώνουμε εμείς, τα Χριστούγεννα μικραίνουν κι από λίγο. Στις ιδέες μας και στις συνήθειές μας. Και ποτέ πια δεν θα είναι εκείνη η γιορτή που, φορώντας τις πυτζάμες, κρυφοκοιτούσαμε αν ήρθε ο Άη-Βασίλης ή αν άργησε φέτος.

Θα είναι όμως τόσα άλλα τα Χριστούγεννα, που θα μεγαλώνουν κι αυτά μαζί μας, χρόνο με το χρόνο. Θα είναι το πατρικό μας στολισμένο, με ένα πολύ μεγάλο δέντρο που μόνο ο μπαμπάς φτάνει την κορυφή του, θα είναι η κουζίνα η γεμάτη γλυκά, θα είναι τα αδέρφια μας που μεγάλωσαν και γυρίζουν σπίτι τα χαράματα, θα είναι οι φίλοι μας που θα παίρνουν τηλέφωνα για τα χρόνια πολλά, θα είναι οι φίλοι μας που θα έρχονται για καφέ και κέικ δίπλα στο τζάκι, θα είναι όλοι μας οι αγαπημένοι που θα θέλαμε να τους χωρέσουμε όλους σε μια αγκαλιά τα Χριστούγεννα.

Μα πίσω και πριν από όλα θα είναι εκείνα τα τεράστια οικογενειακά τραπέζια της μαμάς, τα πάντα πλούσια, τα πάντα άψογα διακοσμημένα, με τις κόκκινες μεγάλες πετσέτες, τα κρυστάλλινα ποτήρια του κρασιού και τα λευκά γιορτινά τραπεζομάντηλα. Εκείνα που πάνω τους πέφτουν όλες οι ευχές του χρόνου και μένουν εκεί μέχρι τον επόμενο χρόνο, ή μέχρι να γίνουν πραγματικότητα.

Στο σπίτι μας είμαστε τυχεροί να έχουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο τραπέζι κάθε Χριστούγεννα, το οποίο, επιμελώς, ετοιμάζει η Γωγώ (η μεγαλειότητά μου, ντε) και επιβλέπει η μαμά (σε πλήρη αντιστροφή ρόλων). Η Γωγώ, όμως, ως γνωστόν, είναι φύσει υπερβολικός άνθρωπος, με εντελώς αχόρταγο μάτι και η σχέση της με την ποσότητα δεν είναι καθόλου καλή. Συνεπώς, η επόμενη μέρα, είναι η μέρα αξιοποίησης όλου του φαγητού που έμεινε, ώστε να γίνει κάτι άλλο που θα το φάμε εξίσου εύκολα.

Φέτος, λοιπόν, με την γαλοπούλα/κοτόπουλο που ξέμεινε στο ψυγείο, είπα να μην εξαντλήσω τη φαντασία μου και έκανα μια αγαπημένη τάρτα που συχνά πυκνά βρίσκει κανείς στην κουζίνα μου.

Σημειωτέον, πάντα σε πλήρη αντιστροφή ρόλων, η τάρτα μετετράπη σε τάρτα-εκπαιδευτική τηλεόραση, καθώς ο σκοπός της ήταν να μάθει να την φτιάχνει και η μαμά, η οποία με περισσό ζήλο παρακολουθούσε και βοηθούσε. (Δεν πρόκειται να την κάνει ποτέ, μεταξύ μας.)

Η τάρτα λοιπόν με κοτόπουλο/γαλοπούλα και πράσο έχει ως εξής:

Φτιάχνουμε, με όλη μας την αγάπη, μια βασική ζύμη τάρτας (που μας κάνει για γλυκιά και αλμυρή τάρτα) που για να γίνει  χρειάζεται:

150 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου

250 γραμμάρια άλέυρι

1 κουτ. γλυκού αλάτι

1 κουτ. γλυκού ζάχαρη

1 αυγό

2 κουτ. σούπας κρύο γάλα.

Με τα δάχτυλά μας ενώνουμε το βούτυρο με το αλεύρι μέχρι να γίνει όλο μας το μίγμα τρίμματα, ρίχνουμε το αυγό, το αλάτι και τη ζάχαρη, συνεχίζοντας την ένωσή τους και τέλος προσθέτουμε το γάλα, το οποίο θα ομογενοποιήσει τη ζύμη. Μόλις γίνει ένα μπαλάκι συμπαγές την τυλίγουμε με μεμβράνη και την βάζουμε ψυγείο για μισή ώρα ή και λίγο παραπάνω, ώσπου να ετοιμάσουμε τη γέμιση.

Μετά από μισή ώρα βγάζουμε από το ψυγείο την ζύμη, την ανοίγουμε σε φύλο μισού χιλιοστού, το στρώνουμε σε βουτυρωμένο σκεύος είτε ταρτιέρα είτε ταψάκι το τρυπάμε καλά σε πολλά σημεία με ένα πιρούνι για να μην φουσκώσει και το βάζουμε να ψηθεί για 25 λεπτά στον αέρα στους 180 βαθμούς. Για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα φουσκώσει η βάση της τάρτας την καλύπτουμε με λαδόκολλα ή αλουμινόχαρτο και τη γεμίζουμε καλά, σε όλη την επιφάνεια, ή με τα ειδικά βαρίδια που υπάρχουν στην αγορά για αυτό το σκοπό ή με κάποιο ρεβίθι ή φασόλι που έχουμε σπίτι,  και την ψήνουμε έτσι.

Η γέμιση μας κατά βάση αποτελείται από τα εξής:

3 πράσσα ψιλοκομμένα

1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

10 κουταλιές της σούπας μπεσαμέλ/ 1 φακελάκι έτοιμης μπεσαμέλ (όχι πολύ πηχτή)

Το κοτόπουλο/γαλοπούλα που μας έμεινε κομμένο σε μικρά κομμάτια

Δυόσμο

Τυρί κατά βούληση (εγώ βάζω μια ωραία γραβιέρα και ένα μαλακό κίτρινο συνήθως)

Αλάτι και πιπέρι

Μόλις σοτάρουμε το κρεμμύδι και τα πράσα τόσο ώστε να γυαλίσουν καλά, ανακατεύουμε όλα μας τα υλικά μαζί και η γέμιση είναι έτοιμη.

Γεμίζουμε την ήδη ψημένη βάση της τάρτας και βάζουμε στον φούρνο για να λιώσει το τυρί που έχουμε ρίξει από πάνω και να πάρει χρώμα. 10 λεπτά στις αντιστάσεις είναι αρκετά.

Την αφήνουμε να κρυώσει τουλάχιστον για ένα τέταρτο πριν την κόψουμε, αλλιώς κινδυνεύουμε να την φάμε με κουτάλι!

Εγώ τη σερβίρω σαν ορεκτικό αλλά και σαν κυρίως πιάτο νομίζω θα ήταν μια χαρά.

Καλή επιτυχία, καλή όρεξη και καλά εορταστικά τραπέζια που μας γεμίζουν χαρά με ό,τι έμεινε απ’ αυτά.

Xmas version: To σπίτι της υπομονής

      H αλήθεια είναι ότι η υπομονή δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Τις τελευταίες δύο μέρες, όμως, είναι η μοναδική λέξη που ακούω από γνωστούς και φίλους, ένεκα που μια σιχαμένη γαστρεντερίτιδα με έχει ρίξει στο κρεβάτι και έχει βαλθεί να με ξακάνει παντελώς.

      Συνειρμικά εντελώς, το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό με τη λέξη υπομονή (και μας αφορά σε τούτο το blog, αν δηλαδή το διαβάζει κανείς) είναι αυτό που θα σας περιγράψω παρακάτω.  
 Το κομψοτέχνημα- μπισκοτόσπιτο,  φτιαγμένο από gingerbread.  To gingerbread, έθιμο των αγαπημένων Άγγλων,  στολίζει απαραιτήτως τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια τους, είτε στην εκδοχή σπιτιού, είτε στην εκδοχή ενός απλού μπισκότου σε σχήμα αγοριού, του gingerbread-man.

      Εν μέσω λοιπόν της μιζέριας του λαπά, της φρυγανιάς, της κοτόσουπας και των φαρμάκων θα σας πω δυο λόγια για το κομψοτέχνημά μου αυτό, που πραγματικά το βλέπω και το καμαρώνω, μπας και ξανάρθει λίγο το πνεύμα των Χριστουγέννων και απ΄ το σπίτι μου. 

Απαραίτητες προϋποθέσεις για να το κάνετε είναι : α) να σας αρέσουν τα Χριστούγεννα, β) να έχετε εορταστική διάθεση, γ) καλή παρέα και αντίστοιχη βοήθεια (όπως είχα είχα εγώ την Μαρίνα και την Κάλλη που μετρούσε με τον χάρακα την ζύμη) και δ) χρόνο για ξόδεμα.

Χριστούγεννα είναι, πρέπει να έχετε απ’ όλα!

Λοιπόν, λοιπόν, στο θέμα μας:

Για την ζύμη των μπισκότων θέλουμε:

§  2 αυγά

§  3 βανίλιες σε σκόνη ή μισό κουταλάκι εκχύλισμα

§  180 γραμ. βούτυρο

§  100 γραμ. μαύρη ζάχαρη

§  6 κουταλιές της σούπας μέλι

§  3 κουταλιές της σούπας σιρόπι γλυκόζης

§  1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλα

§  1/2 κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλο

§  1/4 κουταλάκι του γλυκού  μοσχοκάρυδο

§  1/2 κουταλάκι του γλυκού κάρδαμο τριμμένο

§  1/2 κουταλάκι του γλυκού  baking powder

§  Μια πρέζα αλάτι

§  2 κουταλάκια του γλυκού ginger τριμμένο

§  4 1/2 φλυτζάνια αλέυρι για όλες τις χρήσεις

Για το γλάσο χρειαζόμαστε:

§  2 ασπράδια αυγών

§  5 φλυτζάνια άχνη ζάχαρη

§  2 κουταλιές της σούπας σιρόπι γλυκόζης

§  Μια πρέζα αλάτι

§  2 βανίλιες ή λίγο εκχύλισμα

Κατά τα λοιπά χρειαζόμαστε:

§  Χρώματα ζαχαροπλαστικής

§  Φορμάκια για διακοσμητικά σχέδια

§  Πινέλο

§  Δίσκο για τούρτες ( ζητήστε από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς έναν μιας χρήσης αν δεν έχετε δικό σας ή αν θέλετε –σαν εμένα- να πάτε δώρο το μπισκοτόσπιτό σας)

§  Κάτι που να χρησιμοποιηθεί σαν βάση πάνω στην οποία θα πατήσει το σπίτι. Εγώ έβαλα αμυγδαλόπαστα που βρήκα έτοιμη στο σούπερ μάρκετ, την οποία άνοιξα σε φύλλο και την έβαλα πάνω στο δίσκο που πήρα από το ζαχαροπλαστείο.

§  Κάθε είδους καραμέλα, ζαχαρωτό, γκοφρέτα, χρωματιστή τρούφα ή όοοοο,τι  μπορείτε να φανταστείτε για την διακόσμηση.

Και βάζουμε μπρος το μεγάλο σχέδιο..

Χτυπάμε βούτυρο, ζάχαρη, βανίλιες, αυγά, μέλι και γλυκόζη σε ένα ομοιογενές μείγμα. Σταδιακά βάζουμε το αλεύρι και το baking powder κοσκινισμένο και τέλος τα μυρωδικά. Η ζύμη είναι έτοιμη. Την αφήνουμε μισή ώρα στο ψυγείο για να γίνει σφιχτή, την βγάζουμε και ανοίγουμε φύλο μισού εκατοστού περίπου. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα πιο χοντρά μπισκότα είναι πιο βαριά και στο τέλος θα σας δυσκολέψουν πολύ λόγω βάρους στο να σταθούν όρθια. Οπότε προσοχή μεγάλη στο πάχος του φύλου.

Κόβουμε με τα κουπ-πατ ότι διακοσμητικά σχέδια θέλουμε (δεντράκια, αστέρια, λουλούδια κλπ κλπ) και  -κάνοντας καλύτερα ένα χάρτινο πατρόν για ευκολία- κόβουμε και τα μέρη του σπιτιού. 

  Για τους τοίχους  2 μπισκότα 12 x 18.

  Για τη σκεπή 2 μπισκότα 12 x 20

 Για την πρόσοψη και το πίσω μέρος του σπιτιού 2 μπισκότα 12 x 11 με ένα ενιαίο ισοσκελές τρίγωνο ύψους 10 εκατοστών ώστε στήνοντάς τα όρθια να σχηματιστεί στέγη.

 τετράγωνα παράθυρα 4 x 4 όσα σας αρέσουν

Μία πόρτα

Μία καμινάδα

Ψήνουμε σε ζεστό φούρνο στους 170 βαθμούς για 10-12 λεπτά και αφήνουμε τα μπισκότα να στεγνώσουν καλά πάνω στη σχάρα του φούρνου και να σκληρύνουν πριν αρχίσουμε να τα στολίζουμε.

Φτιάχνουμε και το γλάσο. Χτυπάμε στο μίξερ τα ασπράδια των αυγών σε ελαφριά μαρέγκα μαζί με το αλάτι, προσθέτουμε την άχνη και τα υπόλοιπα υλικά και τα χτυπάμε για 5′ λεπτά. Γίνονται ένα ωραίο  παχύρευστο γλάσο το οποίο είναι και η κόλλα μας.

 

Και ήρθε η μεγάλη ώρα της συναρμολόγησης. Στρώνουμε την αμυγδαλόπαστα  πάνω στο δίσκο μας και κολλάμε ένα-ένα τα μπισκότα-τοίχους με άφθονο γλάσο. 

ΠΡΟΣΟΧΗ-ΠΡΟΣΟΧΗ: Τους τοίχους τους έχουμε ήδη βάψει με γλάσο χρωματισμένο με χρώμα ζαχαροπλαστικής ή τους αφήνουμε στο χρώμα του μπισκότου και έχουμε ήδη τοποθετήσει πάνω όλα τα διακοσμητικά συμπεριλαμβανομένων πορτών και παραθύρων. Σε κάθε περίπτωση δεν τους πειράζουμε καθόλου αφού τους τοποθετήσουμε γιατί κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με το γεφύρι της Άρτας αυτοπροσώπως.

Μόλις στηθούν και οι τέσσερις τοίχοι, αφήνουμε να στεγνώσει το γλάσο για πολλές πολλές ώρες, καλύτερα για ένα ολόκληρο βράδυ. Το πρωί βάζουμε και την –ήδη διακοσμημένη- στέγη.

Τελειώνουμε με τα διακοσμητικά που επίσης τα έχουμε βάψει όπως μας αρέσει και βάζουμε τη φαντασία μας να οργιάσει στις τελικές πινελιές.

Εγώ, που αντιμετώπισα ένα θεματάκι με τη σκεπή, έκανα ένα πιο μεταμοντέρνο αρχιτεκτονικό σχέδιο.

Οι φίλοι μου όμως αγάπησαν το σπιτάκι με τα ελαττώματά του και του έδωσαν την περίοπτη θέση που του αξίζει πάνω στον πάγκο της κουζίνας τους, ώστε όλοι τους οι καλεσμένοι να το θαυμάζουν άφοβα.

Καλή επιτυχία και καλά Χριστούγεννα, σε όσους πιστεύουν ακόμη σε αυτά.

Η Σοφία και τα γεμιστά μανιτάρια.

Η Σοφία: 

Αγαπημένη μου φίλη και μανιταροφάγος. Έχει διατελέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα δοκιμαστής -πειραματόζωο κάθε καινοτομίας που γινόταν στην κουζίνα μου, συμπεριλαμβανομένου κινέζικου. Τρέφει απεριόριστη εκτίμηση στην μαγειρκή μου, έτσι λέει τουλάχιστον, και είναι πάνσκληρος κριτής. Μπορεί να μην ξέρει πώς διορθώνονται τα γευστικά λάθη αλλά τα εντοπίζει και είναι αμείλικτη. (Την αγαπάμε παρόλαυτα.)

Τα γεμιστά μανιτάρια:

Μανιτάρι, αγαπημένο υλικό, που μπορέι κανείς να το βρεί πανεύκολα  και να το φάει σε δεκάδες γρήγορες και πεντανόστιμες παρασκευές. Υπάρχουν όμως και παρασκευές, όπως η αγαπημένη της Σοφίας από πάνω, οι οποίες δεν συστήνονται για κάθημερινή κατανάλωση, γιατί θέλουν πολύ κόπο και άλλο τόσο χρόνο. Επειδή, όμως, τόσο στη Σοφία, όσο και σε θέματα φαγητού, δύσκολα χαλάω χατίρι, κάνω την καρδιά μου πέτρα και αποφασίζω να ευχαριστήσω τους φίλους μου. (Να φανταστείτε, έχω να τα κάνω από την τελευταία φορά που μου τα παρήγγειλαν και θα ξαναπάρω τέτοια πρωτοβουλία, μόνο αν είναι να αποστομώσω απαιτητικό μανιταροφάγο.) Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζουν τον κόπο 100%.

Σημειωτέον: Η σημερινή συνταγή είναι λα'ι'κή απαίτηση.

Θέλουμε: 

• Υπομονή, καλή μουσική και γύρω στη μιάμιση ώρα προετοιμασίας
• 1 κιλό φρέσκα άσπρα μανιτάρια μετρίου μεγέθους (τα αγκάρικους που έχουν όλα τα σούπερ μάρκετ είναι μια χαρά)
• 2 μέτρια ή 1 1/2 μεγάλο κρεμμύδι. 
• 400 ml κρέμα γάλακτος μαγειρικής
• 200 γραμ. τριμμένο ρεγκάτο 

(Η Σοφία διαρρηγνύει τα ιμάτια της ότι βάζω μπέικον, αλλά δεν βάζω. Άμα θέτε βάλτε τελοσπάντων, του πάει.)

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

   Με ένα καθαρό βρεγμένο πανί καθαρίζουμε τα μανιτάρια να μην έχουν χώματα. Προσοχή- προσοχή: μην τα πλύνετε και μετά λέτε ότι είναι άνοστα.(Τα μανιτάρια, αν πλυθούν, τραβάνε το νερό και μετά το αποβάλλουν χάνοντας έτσι και όλη τους τη γεύση.) 

   Τους αφαιρούμε το στέλεχος και το κρατάμε στην άκρη.

   Με ένα μαχαιράκι ή ένα κουτάλι του γλυκού αφαιρούμε το μαύρο μέρος της σάρκας του μανιταριού, δημιουργώντας χώρο για να μπορέσουμε να βάλουμε τη γέμιση. Ούτε αυτό το πετάμε. Το βάζουμε ζτην άκρη μαζί με τα στελέχη. 

   Στρώνουμε τα μανιτάρια σε ταψάκι με λαδόκολα, τα αλατίζουμε ελαφρά και τα βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς στο αερόθερμο (ένδειξη ελικοπτεράκι που είπε και η αδερφή μου προχτές) για περίπου 20 με 25 λεπτά έως ότου βγάλουν τα πολλά νερά τους. Μετά τα βγάζουμε χωρίς να σβήσουμε τον φούρνο. Χύνουμε όλο το νερό που έχουν βγάλει τα μανιτάρια από ταψί για να πετύχουμε και σωστό οπτικό αποτέλεσμα.

   Ώσπου να ψηθούν τα μανιτάρια ψιλοκόβουμε σε μικρά μικρά κομματάκια -με το μαχαίρι και όχι σε ηλεκτρικό κόφτη γιατί γίνονται πολτός- τα στελέχη, το μέρος της σάρκας που αφααρέσαμε από τα μανιτάρια και το κρεμμύδι.Αυτά μαζί με την κρέμα και το τυρί είναι η γέμισή μας.

   Σωτάρουμε σε δυνατή φωτιά σε αντικολλητικό τηγάνι όσα ψιλοκόψαμε με λίγο λαδάκι και μόλις το κρεμμύδι αρχίζει να γίνεται χρυσαφί και το μανιτάρι έχει βγάλει τα ζουμιά του (δηλαδή μετά από κανένα 15λεπτο) ρίχνουμε την κρέμα γάλακτος, αλάτι και πιπέρι και το αφήνουμε στο μάτι για άλλα 5 λεπτά. 

   Μόλις κατεβάσουμε τη γέμιση από τη φωτιά, την αφήνουμε να κρυώσει για λίγο και ρίχνουμε το τυρί κρατώντας λίγο για να πασπαλίσουμε τα μανιτάρια στο τέλος.

   Γεμίζουμε με ένα μικρό κουτάλι τα ήδη ψημένα μανιτάρια, ρίχνουμε λίγο τυρί από πανω και τα ξαναβάζουμε στον φούρνο ώσπου να λιώσει το τυρί και να πάρουν όμορφο κιτρινωπό χρώμα από πάνω.

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα γεμάτη υπέροχες μυρωδιές, θα έρθετε αντιμέτωποι με κάτι σαν αυτό και, πιστέψτε με, θα είστε πολύ περήφανοι.

 

Υγ.: Αγαπητή Λένα, καλή επιτυχία και ο Θεός μαζί σου. Άμα τα κάνεις, κάλεσέ με να δοκιμάσω για να δω να έγραψα σωστά τη συνταγή.

Καλή όρεξη!