Θεσσαλονίκη

   Aγαπημένη Θεσσαλονίκη κι αγαπημένοι άνθρωποι. 

   Και για τι να σου πρωτοφτάσει ένα Σαββατοκύριακο;

   Προσγειώνομαι Σάββατο πρωί, δεν ξέρει κανείς τι ώρα φτάνω, δεν με πολυνοιάζει να με περιμένει κάποιος. Τους ειδοποιώ από το αεροδρόμιο, "'Εφτασα, βάλε καφέ". Ο καφές με θέα τον Πύργο δίνει γρήγορα τη θέση του σε σπιτικό τσίπουρο από σταφύλια Merlot, ενός μερακλή ερασιτέχνη Θεσσαλονικιού που βάζει κάτω πολλούς επαγγελματίες.

  Συνεχίζουμε με τον κλασικό "καφέ" στην Ικτίνου, στο "Μικρό", που όμως αρχίζει απευθείας με κρασί (δυστυχώς) και συνεχίζει έτσι. Η Λίτσα, η άλλη της παρέας διαρρηγνύει τα ιμάτια της ότι δεν πίνει πια, την αγνοώ επιδεικτικά και παραγγέλνω χωρίς σταματημό. (Τίμιο κρασάκι και σε πολύ τίμια τιμή.)

   Μια βρωμιά στο Patafritas, Αριστοτέλους και Τσιμικσή, ήταν επιβεβλημένη τούτη την ώρα αλλά δυστυχώς δεν την πρόλαβα, την άλλη φορά.

   Εχει ήδη νυχτώσει κι έχει έρθει η ώρα της Νατάσσας Μποφίλιου, η οποία, κατ' εμέ, ταιριάζει άψογα με την πόλη και την σύνθεσή της. Το εντελώς βιομηχανικό Block 33 ήταν κάτι παραπάνω από πολύ γεμάτο και ο κόσμος πανέτοιμος. Το ποτό καλό -με πολλές επιλογές σε draft μπύρες-  και το σερβις σωστό και, δεδομένων των συνθηκών, γρήγορο. Η παράσταση αναμενόμενα μαγευτική κι η Νατάσσα επίσης. 

   Η ώρα κοντέυει 5, συμφωνούμε να φάμε μια κρέπα και γρήγορα για ύπνο. Απολαυστικό 25λεπτο περπάτημα στην παραλία κι απ' τον Πύργο στη Ναυαρίνου, στους ναούς της (αλμυρής) κρέπας, η οποία σε μέγεθος ξεπερνά ένα τόμο λεξικού.Ευχαριστημένη και ψόφια απ΄ την κούραση κοιμάμαι πριν προλάβω να σκεφτώ ποσό απλή μπορεί να είναι μια όμορφη μέρα.

   Ξυπνάω στη μιάμιση με κόπο, στις 2 ραντεβού στην Καμάρα για τσίπουρα, κανονισμένο εδώ και μια βδομάδα. Να περπατήσω, λέω, όπως κάθε φορά, αλλά ο καιρός μου τα χαλάει. Πολλή βροχή για τολμήματα. Συναντιόμαστε Καμάρα και φευγουμε για το νέο in τσιπουράδικο της πόλης, το "Ελληνικό" κάπου στην Παύλου Μελά. Ήπιαμε χύμα τσίπουρο που μας πρότειναν οι πολύ ευγενικοί σερβιτόροι του, φάγαμε τηγανιές μανιταριών και αρνάκι γιαουρτλού ομολογουμένως σε μεγάλες ποσότητες και πράγματι επιβεβαιώσαμε την φήμη του. Μονίμως γεμάτα τραπέζια και παρέες που πηγαινοέρχονταν συνεχώς χωρίς να βρίσκουν να καθίσουν. Στα συν του μαγαζιού υπολογίζω και το ότι πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 20 ευρώ το άτομο για πολύ και αρκετά καλό φαγητό και ποτό.

   Και -ω του θαύματος!- βρέθηκε μπροστά μας ο "Χάρτης των γεύσεων", η ετήσια συνάντηση του κόσμου του κρασιού στη Βόρεια Ελλάδα, στην Αποθήκη Γ του Λιμανιού. Εξαιρετικά οινοποιεία και κτήματα που συναντούσα πρώτη φορά, παρά την αγάπη μου σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και πολύ ωραία αμιγώς ελληνικά κρασιά, που σε κάνουν να καυχιέσαι στους ξένους φίλους σου. Είναι κρίμα να μην αναφέρω το εξαιρετικό Λημνιό του Πέτρου Χατζηγεωργίου, το ολοστρόγγυλο "IANOS syrah" του ΄Αγγελου Ρούβαλη και την τεράστια εντύπωση που μου έκανε το, άγνωστο σε μένα ως χθες, κτήμα Βουρβουκέλη από τα Άβδηρα της Θράκης με το πενταποικιλιακό του κρασί "Μικρές Στιγμές" -που σημειωτέον εδώ στην πρωτεύουσα το βρίσκουμε στο Fabricα de Vino, στα Εξάρχεια-.

   Πολλές δοκιμές και ακόμα περισσότερες φωτογραφίες αργότερα, η βόλτα μας ολοκληρώθηκε. 

   Τελειώνοντας η Κυριακή έφερε μαζί της κάτι ανάμεσα σε κούραση και hangover από την διήμερη κατανάλωση οινοπνεύματος. Δυστυχώς, ήταν ώρα αναχώρησης. Άλλο ένα 20λετπο περπάτημα ως το σπίτι, βαλίτσα και επιστροφή. Γεμάτο Σαββατοκύριακο.

   Ξαπλώνοντας στο κρεβάτι μου σήμερα, κατά τις 6 το πρωί, δήλωσα εντελώς αυθόρμητα ενώπιον των διαδικτυακών μου φίλων : "Πουτάν@ μαγική Θεσσαλονίκη, θα είμαι μια ζωή ερωτευμένη μαζί σου. Κι όλες οι επιστροφές μου σπίτι, θα είναι υποσχέσεις για την επόμενη φορά." Αυτή είναι κι η αλήθεια.